We hebben heerlijk geslapen. Met één been in bed vielen we al gelijk om. de Russische hap is goed te doen in de vroege morgen. Aan het einde van de ochtend lopen we richting metro. Wat een geweldig vervoermiddel is dit in Rusland. Het kost bijna niets en je kunt je overal heen verplaatsen. Het is guur als we buiten komen en de wind waait hard door de tunnels waar we doorheen lopen, maar dat deert ons niet.

Metro

We kopen netjes een kaartje voor de ondergrondse en krijgen nu een pasje om met zijn tweeën op te reizen. Door deze reismethode krijg ik snoeihard de ijzeren draaibalk tegen mijn dijbeen aan als ik incheck. De grote vrouw die erbij waakt, helpt me veilig door het metropoortje heen. We schieten weer enorm in de lach.

Ondergronds moeten we het vandaag zelf gaan doen. Dat is even wennen in een vreemd land. Alle lijnen hebben hun eigen kleur en cijfers. Maar ergens Engelse aanwijzingen? Nee, die vind je hier niet. Alles is in het Russisch. Het gaat ons wel erg goed af. Dennis heeft ons gisteren uitgelegd waar we precies moeten zijn om onze officiële treintickets op te halen. We tellen elke halte die we passeren. Kijken op welke kleurlijn we ons bevinden. Stappen dan over en tellen weer het aantal haltes. Je wordt weer meegetrokken door een wervelwind van hectiek. Wat gaat alles toch nel hier. Instappen, uitstappen, drukken, duwen en vooral er op tijd uit zien te komen.

Leningradsky Station

Eenmaal in de buurt van het Leningradsky Station aangekomen lijken we in een soort foute kermis terecht te zijn gekomen. Gouden horloges in glazen kasten, teddyberen hangen aan een touwtje in de lucht en een fout orgelmuziekje maakt het helemaal compleet. Er staat een ijzig koude wind die me aan alle kanten doet bibberen. Nu baal ik enorm dat ik niet mijn thermokleding alvast heb aangetrokken. Opeens duikt er een arme zwerver op met versleten schoenen aan zijn voeten. Met een gebogen reumarug is hij op zoek naar eten. En dat in deze kou. De mensen moeten het echt heel zwaar hebben.

Treintickets

We moeten de treintickets vandaag ophalen bij een treinstation, maar het enige wat we zien om ons heen zijn grote oude gebouwen. Ik vraag in een zo Russisch mogelijk accent naar het Leninggradsky Station. Norse mensen zijn het, maar achteraf kan er wel een glimlach van af. Vooral als je in hun taal even bedankt: ‘Spessiba’. Het is niet zo heel ver lopen. In de verte zien we het logo dat overeenkomt met de papieren waar ik mee rondsjouw. Bij de balie staat een vriendelijke vrouw en ik overhandig haar de papieren. Ze print al onze tickets uit na het controleren van de paspoorten. Ze overstroomt ons met een golf van Russische woorden en ik krijg er nog net tussendoor gezegd dat ik geen woord Russisch spreek of versta. Ze blijft rustig. Pakt een pen en schrijft op elk ticket in het Russisch welk kaartje voor welk traject is. Voor zover ik haar kan volgen vertaal ik het voor ons in het Nederlands en schrijf dit ook voor mezelf op.

Eindelijk… De officiële tickets hebben we in handen om de reis te kunnen beginnen.

Lees verder in mijn boek: ‘Backpacken over het spoor van de Transsiberië-Express’